จากวารสารผู้ไถ่ ฉบับที่ 102 (กันยายน - ธันวาคม 2559)

ชีวิต การงาน และความสุข

ของผู้เฒ่าปกาเกอะญอ

ธัญลักษณ์ นวลักษณกวี สัมภาษณ์/เรียบเรียง

คุณเคยมีช่วงเวลาที่ครุ่นคิดคำนึงถึงชีวิตของตนเอง ตั้งแต่เกิดและเติบโตมา ผ่านวัยเด็ก วัยรุ่น วัยหนุ่มสาว กระทั่งเตรียมเข้าสู่วัยกลางคน และวัยชราภาพ ในบั้นปลายชีวิตก่อนจะลาจากโลกนี้ไป บ้างหรือไม่?      

การจะเป็นคนแก่ที่ดีและมีความสุขในบั้นปลายชีวิตควรเป็นอย่างไร  คงไม่มีคำตอบตายตัว หรือมีหนังสือสูตรสำเร็จ หรือฮาวทู (How To) เล่มใดเล่มหนึ่งมาให้ทุกคนยึดถือปฏิบัติได้ นั่นเพราะทุกชีวิตย่อมมีความแตกต่าง ด้วยโลกทัศน์ในการใช้ชีวิต มโนคติ อุดมการณ์ และประสบการณ์ที่เข้ามาในชีวิตของแต่ละผู้คนที่หล่อหลอมกระทั่งกลายเป็นตัวตนของคนผู้นั้น นี่ยังไม่รวมไปถึงเหตุปัจจัยอื่นใดที่เข้ามามีอิทธิพลต่อวิถีชีวิตของบุคคลนั้นอีกเล่า ...

จากวารสารผู้ไถ่ ฉบับที่ 102 (กันยายน - ธันวาคม 2559)

ความสุขของนักสื่อสารธรรมชาติ

ที่ชื่อ วิชัย นาพัว

ฝ่ายเผยแพร่เพื่อการมีส่วนร่วม ยส.

จากเด็กชายของหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งในจังหวัดชัยภูมิ ผู้รักการดูนกเป็นชีวิตจิตใจ อดีตหนึ่งในสมาชิก"ชมรมเด็กรักนก บ้านท่ามะไฟหวาน" ของวัดป่าสุคะโต จ.ชัยภูมิ โดยการริเริ่มของหลวงพ่อคำเขียน สุวณฺโณ เจ้าอาวาสวัดภูเขาทอง ต.ท่ามะไฟหวาน อ.แก้งคร้อ จ.ชัยภูมิ ที่ให้ความสำคัญในเรื่องธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ประกอบกับทางวัดได้เปิดศูนย์ดูแลเด็กเล็กก่อนวัยเรียนเพื่อช่วยดูแลเด็กๆ ในชุมชนระหว่างที่พ่อแม่ออกไปทำไร่ทำนา เมื่อเด็กๆ เติบโตขึ้นยังมีความผูกพันกับวัดและพระจึงมักเข้ามาเล่นในวัดเป็นประจำ หลวงพ่อจึงดำริให้ตั้งชมรมเด็กรักนกเพื่อปลูกฝังบ่มเพาะจิตวิญญาณความรักในธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม เชื่อมโยงความสัมพันธ์ระหว่างธรรมชาติและธรรมะโดยใช้นกเป็นสื่อให้แก่เด็กและเยาวชนในหมู่บ้าน ...

จากวารสารผู้ไถ่ ฉบับที่ 102 (กันยายน - ธันวาคม 2559)

อนาคตระบบการศึกษาไทย

...บนเส้นทางสุขหรือทุกข์ของชีวิต?

องอาจ เดชา เรื่อง/สัมภาษณ์

"ระบบการศึกษาไทย  เน้นการแข่งขัน  คนชนะเท่านั้นจึงจะมีที่ยืนในสังคม  ส่วนคนแพ้ถูกเขี่ยให้ออกจากระบบ เป็นการจัดระบบการศึกษาให้เข้าสู่ภาคอุตสาหกรรม มากกว่าการส่งเสริมให้เด็กได้ค้นพบทางของตนเอง เด็กต้องเรียนหนัก แต่ไม่รู้ทักษะการใช้ชีวิตที่แท้จริง ความเข้มแข็งภายในน้อย เวลาเจอปัญหามักหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ ทุกข์ง่ายและมีความสุขยาก"

"ครูถูกพัฒนาแต่ในด้านขององค์ความรู้  แต่ไม่ถูกพัฒนาด้านจิตสำนึกหรือจิตวิญาณของความเป็นครูและบทบาทหน้าที่ที่แท้จริงของครู ทุกวันนี้ ครูที่มีจิตวิญญาณของความเป็นครูอย่างแท้จริงมีน้อยมาก..." 

"ยังไม่สอดคล้องกับเด็กไทยนะ การศึกษาของไทยยังด้อยมาก ครูทำงานโดยสร้างภาพมากกว่าเนื้อหาที่เด็กจะได้รับ อีกทั้งยังมีค่านิยมที่ว่าต้องเลือกโรงเรียนดังๆ ให้ลูกเรียน ทำให้เหนื่อย ทั้งเด็กทั้งผู้ปกครอง"

"ระบบการศึกษาไทยเรายังคงเน้นที่หลักสูตรและตัวชี้วัด ซึ่งเหมือนกันทั้งประเทศ ทั้งมาตรฐานการศึกษาต่างๆ  หลักสูตร เราบังคับให้เด็กเป็นไปในแบบที่เราต้องการ  เติบโตพัฒนาไปในทิศทางเดียวกัน  โดยไม่ได้สนองต่อความแตกต่างระหว่างบุคคลเหมือนที่ พ.ร.บ.การศึกษา ได้บัญญัติไว้อย่างงดงามแต่อย่างใด"

"โดยสรุป การศึกษาของไทยใช้เงินเยอะมาก  ใช้เวลาเยอะมาก คุณครูก็ตั้งใจ  นักเรียนก็ตั้งใจ  แต่ทำไมการศึกษาของไทยจึงมีปัญหา แล้วเราจะสามารถปรับห้องเรียน เปลี่ยนอนาคตประเทศไทยกันได้อย่างไร"

"เราจำเป็นต้องมีการศึกษาที่หลากหลาย เพื่อรองรับความหลากหลายของคนในสังคม ที่มีหลากหลายศักยภาพ หลากหลายชาติพันธุ์ และหลากหลายพื้นที่ เพื่อให้การเรียนรู้เป็นการเรียนรู้ที่เต็มศักยภาพ และสร้างพลเมืองได้อย่างแท้จริง...มันถึงเวลาแล้ว ที่จะต้องกระจายอำนาจไปสู่ผู้เรียน สถานศึกษา ชุมชน ท้องถิ่น และสังคม"

...นั่นเป็นนานาทัศนะ มุมมองความเห็นของผู้ปกครองและคนทำงานด้านการศึกษา ที่บอกย้ำให้เราได้ฉุกคิดกันต่อ... ว่าที่สุดแล้ว ทิศทางของระบบการศึกษาของไทยเราจะไปในทางใดในอนาคต บนเส้นทางความสุข หรือความทุกข์ของชีวิต?

ซึ่งแน่นอนว่า ปัญหาการศึกษาในประเทศไทยที่ผ่านมา ยังคงตกหลุม ตกหล่ม และติดกับดักปัญหาซ้ำๆ เดิมๆ อยู่นั่นเอง แม้ว่าภาครัฐและหลายองค์กรพยายามหาทางแก้ไขปรับปรุงแนวคิดนโยบายการทำงาน แต่สุดท้ายก็ยังวนอยู่ไปมา ...

พระเจ้าคือความรัก (Deus Caritas Est) ในมิติด้านสังคม

โดย บาทหลวงวัชรินทร์ สมานจิต

ความรักแบบ Eros และ Agape ต่างมีความสำคัญ แม้จะต่างกันในระดับขีดขั้นของความรัก แต่เป็นหนึ่งเดียวกัน ไม่สามารถแยกออกจากกันได้และมีส่วนเป็นพลังเสริมสร้างกันและกัน ความรักแบบ Eros ในขั้นแรกอาจมุ่งเพื่อตนเองของแต่ละฝ่าย แต่อาศัยการชำระให้บริสุทธิ์ ความรักนี้จะค่อยๆ เจริญเติบโต มีวุฒิภาวะสูงส่งขึ้น กล่าวคือ จากความเห็นแก่ตัวกลายเป็นความห่วงใยและดูแลเอาใจใส่อีกฝ่ายหนึ่ง จากการแสวงหาตนเองกลายเป็นการแสวงหาความดีของผู้ที่ตนรัก รู้จักปฏิเสธตนเอง และมอบตนเองหรืออุทิศตนเพื่ออีกฝ่ายหนึ่ง แม้กระทั่งเต็มใจที่จะเสียสละและบูชาชีวิตเพื่อผู้อื่น ซึ่งเข้าสู่ขั้นของความรักแบบ Agape