5. เสด็จลงใต้บาดาล วันที่สามกลับคืนชีพจากบรรดาผู้ตาย

          ชาวยิวเชื่อว่า "ใต้บาดาล" คือสถานที่สำหรับคนตายทุกคน ดังที่ยาโคบพูดหลังจากทราบว่าโยเซฟถูกสัตว์ร้ายกัดกินตายว่า "ฉันจะไว้ทุกข์จนกว่าจะตายไปอยู่กับลูกของฉัน" (ปฐก 37:35)

          ประเด็นที่คาดว่าน่าจะเป็นปัญหามากที่สุดคือ "พระเยซูเจ้าทรงกลับคืนชีพจากบรรดาผู้ตาย" จริงหรือ ?

          หลักฐานสำคัญได้มาจากพระวรสารทั้งสี่และบทจดหมายของนักบุญเปาโล ซึ่งช่วยให้เราลำดับเหตุการณ์ตั้งแต่เช้าวันปัสกาได้ดังนี้

          -         สตรีใจศรัทธานำเครื่องหอมมาที่พระคูหาโดยเริ่มออกเดินทางตั้งแต่ยังไม่สว่าง และมาถึงพระคูหาเมื่อพระอาทิตย์ทอแสงแล้ว  พวกนางวิตกกังวลกับก้อนหินที่ปิดปากถ้ำฝังพระศพโดยไม่ทราบเรื่องเกี่ยวกับทหารยามที่เฝ้าปากถ้ำอยู่ (มธ 28:1-3; มก 16:1-3; ลก 24:1; ยน 20:1)

          -         ทูตสวรรค์ทำให้บรรดาทหารยามตกใจกลัวและหลบหนีไป  ทรงกลิ้งหินปิดปากถ้ำออกแล้วประทับนั่งเหนือ (above) ก้อนหิน ไม่ใช่บน (upon) ก้อนหิน (มธ 28:2-4)

          -         มารีย์ชาวมักดาลา มารีย์มารดาของยากอบ และนางสะโลเม มาถึงพระคูหาและพบว่าก้อนหินถูกกลิ้งออกจากปากทางเข้าถ้ำ  มารีย์ชาวมักดาลารีบกลับไปแจ้งข่าวแก่บรรดาอัครสาวก (มก 16:4; ลก 24:2; ยน 20:1-2)

          -         สตรีสองนางที่เหลือเข้าไปในพระคูหาและพบทูตสวรรค์สวมเสื้อยาวสีขาวนั่งอยู่ ทรงชี้ให้ดูพระคูหาว่างเปล่าพร้อมกับประกาศว่าพระเยซูเจ้าทรงกลับเป็นขึ้นมาจากความตายแล้ว อีกทั้งทรงสั่งนางทั้งสองให้บอกเปโตรและบรรดาศิษย์ว่าพวกเขาจะพบพระองค์ได้ในแคว้นกาลิลี (มธ 28:5-7; มก 16:5-7)

          -         สตรีใจศรัทธากลุ่มที่สองประกอบด้วยโยอันนาและพวกได้มาที่พระคูหา เป็นไปได้ว่าพวกนางได้พบกับสตรีกลุ่มแรก  พวกนางได้เข้าไปในพระคูหาว่างเปล่าและได้พบทูตสวรรค์สององค์ซึ่งเตือนให้ระลึกว่า พระเยซูเจ้าทรงกลับคืนชีพตามที่เคยสัญญาไว้แล้ว (ลก 24:10)

          -         หลังจากนั้นไม่นาน เปโตรและยอห์นซึ่งทราบข่าวจากมารีย์ชาวมักดาลาได้มาถึงพระคูหา และพบผ้าพันพระศพวางในตำแหน่งที่ทำให้เลิกคิดเรื่องศพถูกขโมยออกไปได้เลย  เพราะผ้าพันพระศพวางเรียบบนที่วางพระศพ ราวกับว่าพระศพได้อันตรธานหายไปโดยไม่มีการสัมผัสผ้าพันพระศพแต่ประการใด  เมื่อยอห์นเห็นเช่นนี้ ท่านเชื่อ (ยน 20:3-10)

          -         มารีย์ชาวมักดาลากลับมาที่พระคูหาอีกครั้ง นางได้พบทูตสวรรค์ทั้งสอง และหลังจากนั้นได้พบกับองค์พระเยซูเจ้าเอง (ยน 20:11-16; มก 16:9)

          -         สตรีใจศรัทธาทั้งสองกลุ่ม ซึ่งอาจพบกันระหว่างเดินทางกลับเข้าตัวเมือง ได้พบกับพระคริสตเจ้าผู้กลับคืนชีพ  พระองค์ทรงสั่งพวกนางให้บอกบรรดาพี่น้องว่าจะพบพระองค์ได้ในแคว้นกาลิลี (มธ 28:8-10; มก 16:8)

          -         สตรีใจศรัทธาเล่าสิ่งที่พบเห็นให้บรรดาอัครสาวกฟัง แต่ไม่มีผู้ใดเชื่อ (มก 16:10-11; ลก 24:9-11)

          -         พระเยซูเจ้าทรงปรากฏพระองค์แก่ศิษย์ที่เดินทางไปหมู่บ้านเอมมาอูส  เมื่อรู้ว่าพระองค์คือพระคริสตเจ้าผู้กลับคืนชีพ พวกเขารีบเดินทางกลับกรุงเยรูซาเล็ม  บรรดาอัครสาวกยังลังเลระหว่างสงสัยและเชื่อ (มก 16:12-13; ลก 24:13-35)

          -         พระคริสตเจ้าทรงประจักษ์แก่เปโตร  เปโตรและยอห์นเชื่อมั่นว่าพระองค์ทรงกลับคืนพระชนมชีพ (ลก 24:34; ยน 20:8)

          -         หลังจากศิษย์ทั้งสองกลับจากเอมมาอูสแล้ว พระเยซูเจ้าทรงประจักษ์แก่บรรดาอัครสาวกยกเว้นโธมัส (มก 16:14; ลก 24:36-43; ยน 20:19-25)

          นอกจากนี้ นักบุญเปาโลได้ยืนยันว่าพระเยซูเจ้า "ทรงแสดงพระองค์แก่เคฟาส แล้วจึงทรงแสดงพระองค์แก่อัครสาวกสิบสองคน  หลังจากนั้นทรงแสดงองค์แก่พี่น้องมากกว่าห้าร้อยคนในคราวเดียว คนส่วนมากในจำนวนนี้ยังมีชีวิตอยู่ แม้ว่าบางคนล่วงหลับไปแล้ว  ต่อมาพระองค์ทรงแสดงพระองค์แก่ยากอบ แล้วจึงทรงแสดงพระองค์แก่อัครสาวกทุกคน  ในที่สุด ทรงแสดงพระองค์กับข้าพเจ้า" (1 คร 15:5-8)

          จากลำดับเหตุการณ์ที่ยกมา เราพบว่าข้อเท็จจริงเรื่องการกลับคืนพระชนมชีพของพระเยซูคริสตเจ้าได้รับการยืนยันโดยประจักษ์พยานมากกว่า 500 คน

          ยากที่ประจักษ์พยานเหล่านั้นจะแต่งเรื่องขึ้นมาหลอกลวงประชาชน เหตุผลคือ

          -         การหลอกลวงทำได้ยากเพราะบรรดามหาสมณะ พวกฟาริสีและธรรมาจารย์ ต่างเฝ้าจับตาดูอย่างใกล้ชิด

          -         พวกเขาไม่ได้ประโยชน์อะไรจากการหลอกลวง  ตรงกันข้าม การเป็นพยานมีแต่จะทำให้พวกเขาตกอยู่ในอันตรายถึงแก่ชีวิต

          -         ความร้อนรนในการแพร่ธรรมของพวกเขาบ่งบอกว่า นี่ไม่ใช่เรื่องหลอกลวง แต่เป็นเรื่องจริง

          -         บรรดาผู้มีอำนาจของชาวยิวที่สั่งประหารพระองค์ได้แต่นิ่งเงียบ พวกเขาไม่ได้ลงโทษทหารยามที่ละเว้นการปฏิบัติหน้าที่  อีกทั้งไม่สามารถโต้แย้งคำสอนของบรรดาอัครสาวกนอกจากขู่ "แต่เราต้องขู่เขา อย่าให้กล่าวถึงนามนั้นแก่ผู้ใด เพื่อเรื่องนี้จะได้ไม่เล่าลือแพร่หลายไปในหมู่ประชาชนมากยิ่งขึ้น" (กจ 4:17)

          -         ที่สุด ทั้งชาวยิวและคนต่างศาสนาจำนวนมากพากันเชื่อคำยืนยันของประจักษ์พยานเหล่านี้ ทั้ง ๆ ที่ความเชื่อเช่นนี้มีแต่จะทำให้พวกเขาสูญเสียผลประโยชน์ทางโลก

          หากพระศาสนจักรถือกำเนิดและยังดำรงอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้โดยที่พระเยซูเจ้าไม่ได้กลับคืนชีพจริง ต้องนับว่าเป็นอัศจรรย์ที่ยิ่งใหญ่กว่าการกลับคืนชีพของพระองค์เสียอีก !

          กระนั้นก็ตาม ยังมีคนไม่เชื่อและสอนแตกต่างออกไป

          พวกแรกสอนว่า พระเยซูเจ้าไม่ได้สิ้นพระชนม์ เพียงแต่สลบไป การกลับคืนชีพจึงเป็นเพียงการฟื้นจากสลบเท่านั้น

          แต่ข้อเท็จจริงเรื่องการสวมมงกุฎหนาม การแบกกางเขน การถูกตรึงบนไม้กางเขนนานสามชั่วโมงก่อนจะถูกทหารแทงด้วยหอก การยืนยันของนายร้อย การยืนยันของบรรดาศัตรูของพระองค์ ตลอดจนการถูกฝังในพระคูหาที่ขาดอากาศเป็นเวลานานโดยมีเครื่องหอมหนัก 40-50 กิโลกรัมทับอยู่ ทั้งหมดนี้คงทำให้พระองค์เป็นมากกว่าสลบ

          นอกจากนี้ หากพระองค์สลบไปจริง บรรยากาศเช้าวันปัสกาคงเต็มไปด้วยการเยียวยารักษาพระองค์ ไม่ใช่บรรยากาศแห่งชัยชนะที่ทำให้บรรดาศิษย์พากันตื่นเต้นยินดีอย่างนี้

          พวกที่สองสอนว่า บรรดาอัครสาวกขโมยพระศพไป แล้วประกาศว่าพระองค์กลับเป็นขึ้นมาจากความตายแล้ว

          หากบรรดาอัครสาวกขโมยพระศพไปจริง พวกเขาจะประกาศข่าวดีเรื่องพระอาณาจักรซึ่งเกี่ยวข้องกับความจริงและความชอบธรรมได้อย่างไร  ที่สำคัญพวกเขาได้ยืนยันสิ่งที่ประกาศด้วยชีวิตของพวกเขาเอง ซึ่งไม่มีทางเป็นไปได้หากพระเยซูเจ้ามิได้กลับเป็นขึ้นมา !

          พวกที่สามสอนว่า การประจักษ์ของพระเยซูเจ้าเป็นเพียงภาพลวงตา เหตุว่าบรรดาศิษย์ต่างพากันเชื่อ รัก และคาดหวังว่าพระองค์จะกลับเป็นขึ้นมา  เมื่อมีคนปล่อยข่าวเพียงนิดเดียว พวกเขาเลยสร้างจินตนาการว่าเห็น (ภาพลวงตาของ) พระองค์ปรากฏมาหาพวกเขา

          แต่ประวัติศาสตร์บ่งชี้ว่าทฤษฎี "ภาพลวงตา" ไม่สมเหตุสมผลด้วยประการทั้งปวง

          -         หลังจากพระเยซูเจ้าถูกจับกุม บรรดาศิษย์ต่างหลบหนีไปคนละทิศคนละทาง สภาพจิตใจของพวกเขาไม่ได้เชื่อและหวังจนสามารถจินตนาการเห็นภาพลวงตาได้  ตรงกันข้าม ต้องรอจนพบเห็นพระเยซูเจ้าผู้กลับคืนชีพแล้ว พวกเขาจึงเชื่อและมีความหวังในพระองค์

          -         หากเป็นภาพลวงตาจริง พวกเขาน่าจะจินตนาการเห็นภาพของพระองค์ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรุ่งโรจน์ ยิ่งใหญ่และใกล้ชิดแนบแน่นกับพวกเขา  แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือการปรากฏกายของพระองค์เป็นการก้าวสู่สิ่งใหม่ชนิดที่ พวกเขาไม่เคยคาดหวังมาก่อน

          -         คริสตชนเริ่มแรกดำเนินชีวิตด้วยความสุขุมรอบคอบ แทนที่จะตื่นเต้นหรือกระตือรือร้นสุดขีดเยี่ยงผู้ที่ประสบพบเห็นภาพนิมิตทั่วไป

          -         ภาพลวงตามักปรากฏอยู่ไม่นาน แต่การปรากฏมาของพระเยซูเจ้ากินเวลานาน      -         เป็นไปไม่ได้ที่ภาพลวงตาจะเกิดขึ้นแก่คนหลายคนในคราวเดียวกัน

          -         หากเป็นภาพลวงตาก็น่าจะเกิดในแคว้นกาลิลีที่ซึ่งทุกฝ่ายมีความผูกพัน แต่ข้อเท็จจริงคือการประจักษ์ส่วนใหญ่เกิดขึ้นในแคว้นยูเดีย

          -         ถ้าเป็นภาพลวงตา ทำไมภาพเหล่านั้นหายไปทันทีที่พระองค์เสด็จสู่สวรรค์ ?

          กลุ่มสุดท้ายคือพวกมีความคิดสมัยใหม่ (Modernist) พวกนี้สอนว่า เนื่องจากข้อมูลในพระวรสารแต่ละเล่มไม่สอดคล้องกัน บวกกับการไม่มีข้อพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์รองรับ ทำให้การกลับเป็นขึ้นมาเป็นเพียงการที่ "พระคริสตเจ้าทรงเจริญชีวิตชั่วนิรันดรกับพระเจ้า" (เท่ากับว่าร่างกายของพระองค์ไม่ได้กลับเป็นขึ้นมาจริง)

          ประเด็นที่ต้องพิจารณาเกี่ยวกับความคิดสมัยใหม่นี้ คือ

          -         วิทยาศาสตร์มีข้อจำกัดในการพิสูจน์ความจริงเรื่องการกลับเป็นขึ้นมา เพราะร่างกายที่กลับเป็นขึ้นมาไม่อาจรับรู้ได้ด้วยประสาทสัมผัส  ในกรณีของพระเยซูเจ้า เราไม่อาจอธิบายเรื่องพระคูหาว่างเปล่าและปัจจัยแวดล้อมอื่น ๆ ได้นอกจากยอมรับว่า เป็นอัศจรรย์เหนือธรรมชาติที่ทำให้พระองค์กลับเป็นขึ้นมาจากความตาย

          -         ข้อมูลทางประวัติศาสตร์ไม่ได้บ่งบอกว่าความเชื่อเรื่องการกลับคืนชีพของพระคริสตเจ้าค่อย ๆ พัฒนามาจากความคิดเรื่อง "การเจริญชีวิตชั่วนิรันดรกับพระเจ้า"  ตรงกันข้าม การประจักษ์มาของพระองค์ทำให้ความเชื่อและความหวังของบรรดาศิษย์เต็มเปี่ยม จนกระทั่งพวกเขาเริ่มประกาศทันทีว่าพระเยซูคริสตเจ้าทรงกลับเป็นขึ้นมาจากความตาย ไม่ใช่แค่พระองค์ทรงมีชีวิตนิรันดรร่วมกับพระเจ้า

          -         พวกนิยมความคิดสมัยใหม่ไม่คำนึงถึงข้อมูลทางประวัติศาสตร์  พวกเขาสงสัยเรื่องการประจักษ์โดยไม่อธิบายว่าทำไมจึงสงสัย  พวกเขาปฏิเสธเรื่องพระคูหาว่างเปล่าทั้ง ๆ ที่พระวรสารยืนยันตรงกัน  พวกเขาตั้งคำถามลอย ๆ ว่าพระศพถูกฝังไว้ในคูหาของโยเซฟจริงหรือ ?

 

          ประเด็นสุดท้ายที่ควรเน้นคือ การกลับคืนพระชนมชีพของพระคริสตเจ้าเป็นพื้นฐานความเชื่อของคริสตชน และมีความสำคัญอย่างยิ่งยวด เหตุผลคือ

          -         ทำให้เราเห็นว่าพระเจ้าทรงเปี่ยมด้วยความยุติธรรม เพราะพระองค์ทรงเทิดทูนพระคริสตเจ้าขึ้นสูงส่งหลังจากที่ทรงถ่อมองค์ลงยอมรับความตาย แม้ความตายบนไม้กางเขน (ฟป 2:8-9)

          -         การกลับคืนชีพทำให้ประวัติศาสตร์แห่งความรอดครบสมบูรณ์  อาศัยการสิ้นพระชนม์ พระเยซูเจ้าทรงทำให้เราเป็นอิสระจากบาป   อาศัยการกลับคืนชีพ พระองค์ทรงฟื้นฟูความชอบธรรมที่เราสูญเสียไปเพราะบาป (รม 4:25)