สรุปเส้นทางการต่อสู้ของพี่น้องเหมืองแร่ทองคำ อ.วังสะพุง จ.เลย

 เจ้าหน้าที่ฝ่ายสิทธิมนุษยชน ยส.

สัมปทานเหมืองแร่ทองคำและความขัดแย้งในชุมชน

บริษัท ทุ่งคำ จำกัด เป็นบริษัทในเครือของ บริษัท ทุ่งคาฮาเบอร์ จำกัด(มหาชน) และเป็นเจ้าของสัมปทานเหมืองแร่ทองคำ อ.วังสะพุง จ.เลย มีพื้นที่ทั้งหมด ๖ แปลง เนื้อที่ประมาณ ๑,๒๙๐ ไร่ เพื่อตอบสนองการส่งเสริมการขยายตัวของอุตสาหกรรม และเพื่อประโยชน์ต่อเศรษฐกิจของประเทศตามนโยบายของรัฐ

หลังจากเริ่มมีการสำรวจแร่ บริษัทได้เข้าไปสร้างเหมืองทองคำที่ภูทับฟ้า และดำเนินการประกอบกิจการการทำเหมืองอย่างเป็นทางการในปี ๒๕๔๙ มีการระเบิดหน้าดิน ขุดเจาะ ถลุงแร่ สกัดทองคำจากแร่โดยใช้สารไซยาไนด์ ทำให้เกิดฝุ่น ส่งผลให้ชาวบ้านมีปัญหาด้านสุขภาพ เกิดสารเคมีปนเปื้อนในแหล่งน้ำ สัตว์น้ำ ยางพารา พืชผลทางการเกษตรได้รับผลกระทบ ทรัพยากรธรรมชาติถูกทำลายเป็นอย่างมาก...

วารสารผู้ไถ่
ปีที่ ๔๑ ฉบับที่ ๑๑๔ ก.ย. - ธ.ค. ๒๕๖๓

เมื่อเด็กถาม ผู้ใหญ่ควรตอบอย่างไร
บทสนทนา ในห้วงยามแห่งความเปลี่ยนแปลง
กับ รศ.ดร.วไล ณ ป้อมเพชร
ผู้เชี่ยวชาญด้านสิทธิมนุษยชนและสันติภาพ องค์การยูเนสโก (UNESCO) 

ธัญลักษณ์ นวลักษณกวี สัมภาษณ์ / เรียบเรียง

จากปรากฏการณ์ที่เด็กนักเรียนมัธยมฯ ออกมาทำแฟลชม็อบหน้าโรงเรียน เป่านกหวีดขับไล่รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการที่หน้ากระทรวง ชู ๓ นิ้วหน้าเสาธงตอนเคารพธงชาติ ผูกโบว์ขาวต้านเผด็จการและเรียกร้องประชาธิปไตย พร้อมวลีร่วมสมัย "ให้มันจบที่รุ่นเรา" ที่กระจายไปในหลายโรงเรียน กระทั่งเข้าร่วมชุมนุมใหญ่บนท้องถนนตั้งแต่ต้นปีกระทั่งจะเข้าสู่ปลายปี ๒๕๖๓  

พวกเขาตั้งคำถามถึงปัญหากฎระเบียบและกฎเกณฑ์ในโรงเรียนที่ละเมิดสิทธิขั้นพื้นฐานของนักเรียน และสะท้อนถึงระบบอำนาจนิยมที่ถูกผลิตซ้ำโดยผู้มีอำนาจเหนือกว่า จากครูอาจารย์ที่กระทำต่อนักเรียนเกินกว่าเหตุ อาทิ การใช้ความรุนแรง การทำโทษ ทำร้ายร่างกาย การล่วงละเมิด และกฎระเบียบเรื่องทรงผม ชุดนักเรียน ตัวอย่างเช่น กรณีที่ครูใช้กรรไกรตัดผมนักเรียนจนแหว่งขณะเข้าแถวเคารพธงชาติ ท่ามกลางสายตาของนักเรียนทุกชั้น กรณีครูตีนักเรียนสุดแรงเหวี่ยง สาเหตุเพียงแค่นักเรียนหญิงตัดผมรองทรงต่ำผิดกฎที่ตั้งไว้ หรือกรณีที่ครูดึงสายเสื้อชั้นในนักเรียนหญิง ฯลฯ...

วารสารผู้ไถ่
ปีที่ ๔๑ ฉบับที่ ๑๑๔ ก.ย. - ธ.ค. ๒๕๖๓

คนหลายวัยกับโลกใบเดียวกัน

น้ำค้าง คำแดง

เคยไหมคะ ที่เราเปิดหน้าเฟซบุ๊กมาแล้วอยากจะโพสต์อะไรสักอย่าง แต่พิมพ์ไปก็ลบไป พิมพ์อีกก็ลบอีก เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง ในยุคสมัยนี้และสถานการณ์ ณ ตอนนี้ ฉันเหมือนคนย้ำคิดย้ำทำ พิมพ์แล้วลบข้อความอยู่หลายรอบ ไม่ใช่เพราะกลัวคำวิจารณ์ที่จะตอบกลับมาจากข้อความที่โพสต์ แต่เพราะกลัวความคิดและอารมณ์ของตัวเองจะไปกระทบความรู้สึกของใคร หรือเผลอตัดสินใครโดยไม่ได้เจตนา สุดท้ายฉันเลือกที่จะไม่โพสต์ใดๆ แล้วกลับมานั่งนิ่งๆ ฟังความคิด มองการแสดงออกต่างๆ ของทุกฝ่าย แม้จะเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง เห็นด้วยบ้าง ไม่เห็นด้วยบ้าง เก็บข้อความที่จะบอกคนบนโลกโซเชียลมาบอกตัวเองแทน

"น้ำค้างเอ๋ย! ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว มองมันอย่างที่มันเป็น อย่ามองอย่างที่อยากให้เป็น ทัศนคติของเธอไม่ใช่สิ่งที่เหมาะกับทุกคน อย่าได้พยายามยัดเยียดสิ่งนั้นให้ใคร แม้แต่ตัวเธอเอง" เป็นประโยคเรียกสติของตัวฉันเอง ก่อนจะเข้าไปคลุกวงไหนสักวง ฉันต้องปรับความคิดตัวเองให้ได้เสียก่อน มองไปข้างหน้า นั่นก็พี่ น้อง เพื่อนพ้อง ลูกหลาน มองไปข้างหลัง นั่นก็ พ่อ แม่ ลุง ป้า น้า อา ใช่ค่ะ เราทั้งหมดล้วนคือคนในครอบครัวเดียวกัน...

วารสารผู้ไถ่
ปีที่ ๔๑ ฉบับที่ ๑๑๔ ก.ย. - ธ.ค. ๒๕๖๓

ฟังคนเก่าเล่าเรื่องเยาวชน

คุณพ่อมิเกล กาไรซาบาล, S.J.

ธัญลักษณ์ นวลักษณกวี สัมภาษณ์

นับตั้งแต่การเกิดขึ้นของแฟลชม็อบนักเรียนมัธยมฯ และนิสิตนักศึกษามหาวิทยาลัยต่าง ๆ ทั่วประเทศ ตามมาด้วยการออกมาชุมนุมประท้วงบนท้องถนนของนักเรียน นักศึกษา และประชาชน เพื่อต่อต้านรัฐบาลของพลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา นายกรัฐมนตรี พร้อมข้อเรียกร้องที่ทะลุเพดาน จนกระทั่งสร้างความวิตกกังวลไปทั้งสังคมไทยในห้วงยามนี้ ว่าจะนำไปสู่สถานการณ์ที่รุนแรงบานปลาย ทำให้หวนคิดถึงอดีตที่มีความคล้ายคลึงกันของเหตุการณ์ขบวนการนิสิตนักศึกษาในยุค ๑๔ ตุลา ๑๖ และ ๖ ตุลา ๑๙ ที่อุดมการณ์ประชาธิปไตยได้เบ่งบานในหัวใจของเยาวชนคนหนุ่มสาวในยุคนั้น แต่ก็ต้องจบลงด้วยหยดเลือดและหยาดน้ำตาของคนไทยจำนวนมาก พร้อมทิ้งประวัติศาสตร์แห่งความบอบช้ำและบทเรียนมากมายไว้ให้สังคมไทยได้เรียนรู้และทบทวนอย่างมิรู้จบ...