เด็กชายตัวน้อยถามแม่ของเขาว่า “แม่ร้องไห้ทำไมครับ”
“แม่ร้องเพราะว่าแม่เป็นผู้หญิง” แม่ตอบ
“หนูไม่เข้าใจ” เด็กชายพูด
แม่กอดเขาไว้และบอกว่า “ลูกไม่มีวันเข้าใจหรอก”
ต่อมา เด็กชายตัวน้อยจึงไปถามพ่อของเขาว่า “ทำไมแม่ถึงร้องไห้โดยไม่มีเหตุผลล่ะครับ”
“ผู้หญิงทุกคนร้องไห้โดยไม่มีเหตุผล” พ่อพูดได้เพียงเท่านั้น
เด็กชายเติบโตเป็นหนุ่มแล้ว แต่เขายังคงเก็บความสงสัยว่าทำไมผู้หญิงถึงร้องไห้ สุดท้ายเขาจึงโทรศัพท์หาพระเจ้า
เมื่อพระเจ้ารับสาย เขาจึงถามว่า “พระเจ้าครับ ทำไมผู้หญิงถึงร้องไห้ง่ายดายนัก”
พระเจ้าตอบว่า
“เมื่อเราสร้างมนุษย์ผู้หญิงนั้น เราทำให้พวกเธอเป็นสิ่งสร้างอันสุดวิเศษ
เราให้บ่าของเธอนั้นมั่นคงพอที่จะแบกโลกทั้งใบเอาไว้ แต่ก็อ่อนนุ่มจนทำให้รู้สึกสบายเมื่อได้พักพิง
เราให้จิตใจอันเข้มแข็งแก่เธอ เพื่อสามารถทนรับความยากลำบากในการให้กำเนิด หรืออดทนต่อการถูกปฏิเสธ ซึ่งหลายครั้งเกิดจากลูกๆ ของพวกเธอเอง
เราให้ความยากลำบากแก่เธอเพื่อว่าเธอจะสามารถฟันฝ่ามันต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ แม้ในขณะที่คนอื่นๆ อาจพ่ายแพ้ไปแล้ว เพื่อให้เธอสามารถดูแลครอบครัวในยามเจ็บป่วยและอ่อนแอโดยไม่ปริปากบ่น
เราให้เธอมีความรักที่จะมอบให้แก่ลูกๆ ในทุกสถานการณ์ ไม่เว้นแม้ยามที่ลูกสร้างความเจ็บช้ำให้เพียงใดก็ตาม
เราให้เธอมีกำลังอันเข้มแข็งที่จะโอบอุ้มสามีของเธอในยามที่เขาผิดพลาด เธอถูกสร้างจากกระดูกซี่โครงของชายก็เพื่อจะได้ปกป้องหัวใจของเขาไว้
เราให้ความชาญฉลาดแก่เธอเพื่อจะรับรู้ว่า สามีที่ดีนั้นย่อมไม่ทำให้ภรรยาต้องเจ็บปวด แต่บางครั้งเราก็ทดสอบความเข้มแข็งและความมั่นคงของพวกเธอในการที่จะยืนเคียงข้างเขา
และที่สุด เราได้ให้น้ำตาแก่เธอ นี่เป็นสิ่งที่เธอได้รับแต่เพียงผู้เดียวเพื่อเอาไว้ใช้ในยามจำเป็น”
คงเห็นแล้วว่า
ความงามของผู้หญิงนั้น ไม่ได้อยู่ที่เสื้อผ้าที่พวกเธอสวมใส่ รูปลักษณ์ภายนอก หรือแม้กระทั่งวิธีแปรงผมของเธอ
แต่ “ความงามของผู้หญิงนั้น ย่อมมองเห็นได้ในดวงตาของเธอซึ่งเป็นประตูไปสู่ภายในจิตใจ - ที่ซึ่งความรักธำรงอยู่”
จงช่วยกันส่งเสริมความนับถือในตนเองให้แก่พวกเธอ
เพราะว่า ผู้หญิง ทุกคนนั้นงดงาม
